Ενος λεπτού σιγή. Για ποιούς;

Στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της 11/12/2008 εγκρίθηκε ομόφωνα θέμα συζήτησης σχετικά με το φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ζητήθηκε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή, και τηρήθηκε, για τη μνήμη του αδικοχαμένου νεαρού. Επίσης αποφασίστηκε να αποσταλεί συλλυπητήριο ψήφισμα στην οικογένεια του.
Το δημοτικό συμβούλιο ανταποκρίθηκε στο κλίμα των ημερών. Κλίμα που δημιούργησαν οι ταραχές και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Την ίδια ημέρα έσβησε ο αστυνομικός που είχε δεχθεί επίθεση από κουκουλοφόρους σε συναυλία στο Ελληνικό το καλοκαίρι του 2007. Όλο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά ζωντανός-νεκρός.
Δεν ήταν αρκετά νέος, ήταν ήδη 24 ετών.
Δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750.
Δεν είχε όνειρα για τη ζωή του, είχε όπλο, κι ας μην το τράβηξε ποτέ για να σωθεί.
Δεν έπαιξε το θέμα στα τηλεοπτικά μέσα, δεν έγιναν πορείες, Δεν κράτησαν ενός λεπτού σιγή στα Δημοτικά Συμβούλια, δεν έστειλαν ψηφίσματα συμπαράστασης στην οικογένειά του. Ήταν ένας μπάτσος, ένα γουρούνι, ένας δολοφόνος. Για αυτούς που το έκαναν δε ζήτησε κανείς την παραδειγματική τιμωρία τους, ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε η κοινωνία.
Κάποιοι θάνατοι δεν πουλάνε το ίδιο, πονάνε όμως το ίδιο.
Για τον άλλο αστυνομικό στα Ζωνιανά, ζωντανά-νεκρό τώρα καμία ευαισθησία της κοινής γνώμης. Κανένα ψήφισμα. Καμιά πορεία.
Αυτή η κοινωνία είμαστε. Αυτοί που διευθύνουν το κράτος καθρέφτης αυτής της κοινωνίας είναι. Εναντίον ποιών εξεγειρόμαστε;