Το μεγάλο ερώτημα, ανάπτυξη ή υπανάπτυξη;

Από το Nikolas Asimos πήρα ένα email με την επιθυμία του να αναρτήσω ένα κείμενο που σχετίζεται με το Δήμο μας. Από το κείμενο φαίνεται ότι έχει σημαντικές απόψεις. Το δημοσιεύω ευχαρίστως.

Το τελευταίο καιρό θα έχετε αντιληφθεί όλοι όσοι περιφέρεστε στις γειτονίες του Μενιδίου (άρα εξαιρούνται οι περισσότεροι τοπικοί άρχοντές μας που ως επί το πλείστον κατοικούν σε πιο σικ περιοχές…) ότι έχει γίνει πλέον της μόδας το παρκάρισμα ΕΠΙ των πεζοδρομίων.
Η αρχή έγινε από τους πιτσιρικάδες που συχνάζουν στις δυο καφετέριες στη Δεκελείας (περίπου στο ύψος της Δημοσθένους). Τα νιάτα της πατρίδας μας δεν μπορούν να παρκάρουν περιφερειακά και να περπατήσουν μερικά μέτρα για να πιούν τη «φραπεδιά». Πρέπει σώνει και καλά να σταθμεύσουν απ’ έξω. Βέβαια, υπάρχουν και δυο τρείς με εντυπωσιακά αυτοκίνητα, τα οποία παρκάρουν ακριβώς μπροστά για ευνόητους λόγους.
Όπως και να χει, μετά και από την ανύπαρκτη παρέμβαση της δημοτικής αστυνομίας, η μόδα εξαπλώθηκε σε όλες τις περιοχές πέριξ της κεντρική πλατείας του Αγίου Βλασίου. Ό,τι ώρα και να περάσεις πλέον θα δεις όλα τα πεζοδρόμια κατειλημμένα από αυτοκίνητα. Πολλές φορές ογκώδη τζιπ και φορτηγάκια, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να περάσει ούτε κατά διάνοια κάποιος πεζός.
Το πρώτο θέμα που εγείρεται είναι νομικό: Απαγορεύει ή όχι ο νόμος το παρκάρισμα σε πεζοδρόμια; Και που είναι η δημοτική αστυνομία; Τι ακριβώς κάνει; Γιατί την κυκλοφορία να ρυθμίσει δεν τη βλέπουμε. Να επιβλέπει το καινούργιο φανάρι Αριστοτέλους & Δεκελείας δεν τη βλέπουμε. Που είναι η δημοτική αστυνομία οεο;
Ξεφεύγοντας όμως για λίγο από το πνεύμα του νόμου, ίσως κάποιοι να εκφράσουν τη σκέψη ότι δεν θα έπρεπε να διώξουμε από το κέντρο όλους αυτούς τους παράνομα παρκαρισμένους, γιατί έτσι χτυπάμε την κίνηση στην αγορά. Γιατί όλοι αυτοί έχουν παρκάρει εκεί για να ψωνίσουν.
Και εδώ πραγματικά θα ήθελα να το σκεφτούμε όλοι μαζί:
Α) Πόσα αυτοκίνητα μπορούν να χωρέσουν σε όλα τα πεζοδρόμια σε σχέση με τα κανονικά παρκαρισμένα πέριξ του κέντρου; Μήπως αφήνοντας ανενόχλητους μερικές δεκάδες βαριεστημένους τελικά ενοχλούμε όλους τους υπόλοιπους που θέλουν να περπατήσουν προς τα μαγαζιά μας;
Β) Η κεντρική πλατεία είναι μια τοπική αγορά. Αυτό σημαίνει πως ο περισσότερος κόσμος έρχεται από γύρω και όχι από άλλες περιοχές. Μήπως λοιπόν η κύρια αγοραστική δύναμη μας είναι οι πεζοί, τους οποίους τελικά με αυτή τη μέθοδο αποδιώχνουμε;
Γ) Η διαδικασία της κατανάλωσης είναι μια εμπειρία. Όταν κατεβαίνεις για ψώνια και τελικά κάνεις ακροβατικά για να περάσεις από τα πεζοδρόμια, ίσως την επόμενη φορά να σκεφτείς να πας σε μια αγορά πιο σοβαρή όπου οι άνθρωποι είναι οργανωμένοι και σέβονται ο ένας τον άλλον. Μπορεί η Ν. Ιωνία ή το Μαρούσι ή Ν. Ερυθραία να έχουν πολύ μεγαλύτερες διελεύσεις όμως εκεί δεν είδαμε ποτέ αυτοκίνητα πάνω σε πεζοδρόμια.
Τελικά το ερώτημα που τίθεται είναι μήπως μη ενοχλώντας τους τεμπέληδες οδηγούμε το Μενίδι σε μια κατάσταση και σε ένα θέαμα ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΟ. Η περιοχή της κεντρικής πλατείας έχει μετατραπεί σε ένα μέρος άναρχο όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Όποιος θέλει παρκάρει όπου θέλει. Όποιος θέλει για να σταματήσει να πάρει τα παιδιά του ακριβώς μπροστά από το φροντιστήριο τους παρεμποδίζει μια αρτηρία όπως η Πάρνηθος.
Σε άλλο επεισόδιο θα μιλήσουμε για το θέμα της Πάρνηθος μερικά μέτρα πριν το φανάρι. Άλλη τοπική πρωτοτυπία είναι το άτυπο πάρκινγκ που στήνεται γύρω-γύρω από τα μαγαζία και το φροντιστήρια. «Έλα μωρέ, τη δουλειά μας να κάνουμε». Όταν όμως ένας δρόμος πυκνής κυκλοφορίας ξαφνικά μετατρέπεται σε πάρκινγκ είναι θέμα χρόνου να δούμε το πρώτο ατύχημα…
Και βέβαια το ερώτημα είναι, που είναι παρούσα η δημοτική αρχή σε όλα αυτά;