Φωτιάδης. Τι θά έκανα-Τι έκανα;

Από προεκλογική συνέντευξη στο acharnet.gr και τον Δημοσιογράφο, Ανδρέα Δελαβερίδη στην ερώτηση
Θα ήθελα να μου πείτε πως κρίνετε την πορεία του Σπύρου Στριφτού στη Δημοτική Αρχή και τι θα αλλάζατε από τα πεπραγμένα του;
ο νυν Δήμαρχος είπε:
Να πιάσουμε τα μεγάλα έργα; Έγινε τίποτα στα όμβρια την τετραετία που μας πέρασε; Τίποτα. Δεν είναι ένα αίσχος αυτό; Να μην υπάρχει ένα σωστό πεζοδρόμιο να κυκλοφορήσουν οι πεζοί; Στο κέντρο του Μενιδίου έχω παρατηρήσει πολλές μανάδες να σπρώχνουν το καροτσάκι με το παιδί τους, μέσα στο δρόμο, κινδυνεύοντας να τους πατήσει κανένα αυτοκίνητο.
Δεν είπε τι έργα θα κάνει. Ή δεν ήθελε να δεσμευτεί ή δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει. Πέρασαν περίπου δυό χρόνια. Για το έργο του κ. Φωτιάδη υπάρχει ένα σχόλιο του συγγραφέα Νίκου Δήμου στον ιστότοπο http://www.lifo.gr/. Το παραθέτουμε αυτούσιο.


Χαμένος στο Μενίδι
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ

Χρειάστηκε, για κάποια αγορά να πάω στον τόπο που πρωτογνώρισα ως Μενίδι και τώρα λέγεται Αχαρναί. Το προϊόν που ήθελα βρισκόταν μόνο στο εκεί υποκατάστημα της αλυσίδας. Μια και κάθε μέρα ανεβαίνω προς τα βόρεια, σκέφθηκα ότι με μία παράκαμψη θα γλύτωνα χρόνο και κόπο.
Να σας προκαταλάβω. Δεν βρήκα το κατάστημα - ούτε το προϊόν. Δεν γλίτωσα χρόνο και κόπο. Έχασα δυόμιση ώρες και κουράστηκα όχι μόνο από το σημειωτόν οδήγημα αλλά και από το άγχος που μας προκαλεί η εμπειρία του χάους.
Είχα χρόνια να πάω στο Μενίδι (συγγνώμη, αλλά έτσι το ξέρω). Είχα δει τα πρώτα σημάδια της μεταμόρφωσής του από χωριό σε πόλη, αλλά αυτό που συνάντησα δεν το περίμενα. Ήταν το δομημένο αχανές χάος.
Διαρκές μποτιλιάρισμα σε όλους τους δρόμους (και να έβρισκα το μαγαζί δεν υπήρχε ίχνος πιθανότητας να παρκάρω ούτε καν να σταθώ) και παντελής έλλειψη σηματοδότησης. Τα ελάχιστα σήματα που υπήρχαν ήταν πανάρχαια και ξεπερασμένα - μερικά μάλιστα εντελώς παραπλανητικά. Ρωτούσες τους ντόπιους και σου έδιναν εντελώς αντίθετες οδηγίες (συχνά και μεταξύ τους). Εφιάλτης.
Αφού πέρασα μιάμιση ώρα εγκλωβισμένος, διαγράφοντας κύκλους και βλέποντας ξανά και πάλι τα ίδια σημάδια, αποφάσισα να φύγω.
Αμ δε! Αυτό ήταν το πιο δύσκολο από όλα. Αφελώς έκανα την πιο απλή ερώτηση: «Πώς βγαίνω στην Εθνική;».
Η μόνη κατεύθυνση που δεν μου έδειξαν ήταν η κάθετη. Πάλι άρχισα να γυρίζω άναρχα. Πότε έβλεπα πως πήγαινα προς Άγιους Ανάργυρους, Κόκκινο Μύλο, Πάρνηθα, Θρακομακεδόνες, Τατόι, Νέα Φιλαδέλφεια...
Τελικά, ξαναπερνώντας για τρίτη φορά από τη μόνη αξιοπρεπή πινακίδα που είχα συναντήσει: «Προς Αττική Οδό», αποφάσισα να την ακολουθήσω. Βέβαια δεν πήγαινα ούτε δυτικά ούτε ανατολικά όπως η Αττική - βόρεια ήθελα να πάω. Αλλά ήταν το μόνο αναγνωρίσιμο σημείο.
Μπήκα στην Αττική Οδό και πλήρωσα διόδια μόνο για 300 μέτρα - να βγω στην επόμενη έξοδο προς Λαμία, στην πολυπόθητη εθνική οδό, που είχε αρχίσει να μου φαίνεται σαν όνειρο...