Η επαναστατική γυμναστική άρχισε πάλι

Στις εκλογές αποτυπώνονται έγκυρα οι επιλογές των πολιτών. Σε εποχή με μεγάλα οικονομικά προβλήματα και εκτεταμένη ανεργία είναι λογικό κόμματα που κάνουν αντιπολίτευση στο δικομματισμό, που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας να έχουν τη συμπάθεια των πολιτών. Εξαίρεση του κανόνα στις εκλογές του 2009 απετέλεσαν τα κόμματα της «εργατικής τάξης». Ειδικά σε περιοχές με αυξημένη ανεργία, όπως στη Β’ Πειραιά, που περιλαμβάνει την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος. Εκεί και τα δύο κόμματα (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) είχαν απώλειες ψηφοφόρων.

Δέκα μέρες μετά τις εκλογές, πριν ακόμα δημοσιευτούν οι αρμοδιότητες κάθε υπουργείου, έγινε η πρώτη συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής ασφάλισης. Οι εργαζόμενοι της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης. Συγκέντρωση 100 περίπου ατόμων, όπως φαίνεται στη φωτογραφία.

Η συγκέντρωση ήταν ιδιαίτερα βίαια, όπως φαίνεται στο σχετικό video. Οι «εργαζόμενοι και οι άνεργοι» κρατούσαν εντελώς τυχαία μικρά σημαιάκια με μεγάλα κοντάρια(ρόπαλα), σήμα κατατεθέν ομάδων του ΚΚΕ σε συγκεντρώσεις. Τα σημαιάκια ανέμιζαν και τα κοντάρια τους κτυπούσαν αστυνομικές δυνάμεις που ήταν μπροστά στην είσοδο του Υπουργείου. Στα πρόσωπα της πρώτης γραμμής φαίνονταν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, που λόγω των βαρέων επαγγελμάτων της ζώνης θα έπρεπε να ήταν από χρόνια στη σύνταξη. Υπήρχαν και νεαροί διαδηλωτές. Ή επαγγελματικά στελέχη του κόμματος ή κομματικοί συνδικαλιστές. Ένα τέτοιο άτομο φαίνεται να μετέχει και στις κινητοποιήσεις των εργατών της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης στο νέο κτίριο του υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, 3 Απρίλη 2008. Για να κρατάει «ντουντούκα» σημαίνει ότι είχε καθοδηγητικό ρόλο. Το ίδιο πρόσωπο με αντίστοιχο ρόλο φαίνεται και στους συγκεντρωμένους και επιτιθέμενους στο Υπουργείο Εργασίας. Άξιος ο μισθός του.










100 περίπου άτομα έκλεισαν για ώρα το δρόμο. Στέρησαν την ελευθερία διακίνησης στους πολίτες. Αν μια ομάδα από αυτούς αγανακτούσαν και αποφάσιζαν να πάνε στον Περισσό και να αποκλείσουν την είσοδο στα γραφεία του κόμματος, τι θα συνέβαινε τότε. Το κόμμα θα ήταν με τους αγανακτισμένους πολίτες;

Η απεργία, οι συγκεντρώσεις, οι απεργιακές κινητοποιήσεις είναι θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Η ελευθερία του καθενός πρέπει να εκτείνεται μέχρις εκεί που στερεί την ελευθερία του άλλου. Τότε λέγεται ελευθερία, αλλιώς αποτελεί φασιστική ελευθερία!!

Αυτό το βιώνουν οι πολίτες και με την ψήφο τους εκφράζουν την άποψή τους.

Και μια τελευταία απορία. Αν τύχει και ληστεύουν κάποιον από τους θερμόαιμους διαδηλωτές ποια αστυνομία θα καλέσει σε βοήθεια, αυτούς που χτύπαγε με τα ρόπαλα-σημαίες ή κάποια άλλη αστυνομία;

Και ένα τελευταίο. Με αυτή τους τη συμπεριφορά μήπως επιδιώκουν να ενταχθούν οι μονάδες αποκατάστασης τάξης (ΜΑΤ) στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα;